การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในพื้นที่น้ำจืด ที่ต้องอาศัยความเค็มตลอดช่วงเวลาของการเพาะเลี้ยง จะทำให้เกลือสะสมอยู่ในบ่อเพาะเลี้ยงอย่างต่อเนื่องเป็นระยะเวลานาน หากมีการขยายพื้นที่เพาะเลี้ยง ก็จะทำให้ความเสียหายต่อทรัพยากรดินขยายวงกว้างเพิ่มมากขึ้น นอกจากนี้ หากผู้เลี้ยงเลิกการเพาะเลี้ยงหรือเกิดปัญหาโรคระบาดจนไม่สามารถเพาะเลี้ยงในที่เดิมได้ พื้นที่ดังกล่าวจะกลายเป็นพื้นที่ทิ้งร้างที่ไม่เหมาะสมกับการเพาะปลูก และยากต่อการฟื้นฟูเพื่อนำกลับมาใช้ประโยชน์ทางการเกษตร ที่อาจเรียกได้ว่าเป็น irreversible process เนื่องจากการแก้ไขมีความยุ่งยากและต้องใช้งบประมาณจำนวนมาก ต่างจากการแก้ไขปัญหาดินเปรี้ยวหรือดินที่มีปัญหาอื่นๆ ดังนั้น ผลเสียที่เกิดขึ้นคือ การสูญเสียพื้นที่เกษตรกรรมที่สำคัญของประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแหล่งเพาะปลูกข้าวที่มีคุณภาพ และจะส่งผลกระทบต่อความมั่นคงของชาติทางด้านอาหาร (Food Security) ในระยะยาว อย่างไรก็ตาม การประกอบอาชีพเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำที่ต้องอาศัยความเค็ม ยังคงกระทำได้ในพื้นที่ชายฝั่งทะเลที่มีความเหมาะสมตามระบบนิเวศของพื้นที่ และเป็นไปตามกฎระเบียบที่กำหนดไว้ ตามเจตนารมณ์ที่มุ่งหวังให้มีการใช้ประโยชน์ที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติอย่างยั่งยืนและมีคุณภาพสิ่งแวดล้อมที่ดี
.
